مُجرم کسی است که جِرم دارد، و جِرم یعنی سنگینی. مجرم کسی است که سنگینیِ معصیت را بر دل خویش دارد. و معصیت، عصیان در برابر خداوند است، گردن‌کشی در برابر قوانین هستی است؛ قوانین معنوی و مادی که البته هر دو در باطن یکی هستند.

وجهِ آدمی را محلِ توجّه او می‌سازد. آدمی به هر چه توجه کند، از آن انرژی می‌گیرد، رنگ‌وبوی آن را می‌گیرد و کم‌کم شبیه آن می‌شود. مثل یک دیشِ ماهواره که بسته به اینکه به کدام جهت رو کرده باشد، شبکه‌های خاصی را نشان می‌دهد.

اگر بدانیم و به این باور رسیده باشیم که خداوند قادر مطلق است، همه‌چیز تحت فرمان او عمل می‌کند، لشگریان آسمان و زمین از آن اوست و او با علم و حکمت خویش امور عالم را پیش می‌برد، ترس‌های موهومِ ذهنی از وجود ما رخت برمی‌بندد…

اسلام، یک واژه یا مجموعه‌ای از عقاید نیست. لذا چه‌بسا کسانی که در اسم مسلمانانند اما در رسم، دنباله‌رویِ ابلیس.

در عالم کثرت، وحدت را دیدن و به یکِ یگانه متصل شدن، راهِ رهایی است.