اگر قرار باشد فقط و فقط یک آیه از قرآن کریم به عنوان اوج زیبایی این کتاب آسمانی انتخاب شود، به نظرم همین آیه است.
در عالم کثرت، وحدت را دیدن و به یکِ یگانه متصل شدن، راهِ رهایی است.
میکنیم اینک به نام او شروع
از سحر تا صبح کآید آن طلوع
دست ما در دستِ او وآن اولیا
کآمدند از بهر احمد اوصیا
از شراب احمدی مستیم مست
نی همین حالا، که از عهد الست…
لادن
ایرانِ امروزِ ما
ایرادْ بسیار دارد
و در نحوه برگزاریِ
آیینهای عزاداریِ
حضرت اباعبدالله الحسین (ع) هم
آسیبشناسیِ فراوانی
میتوان انجام داد.
لادن
کسانی که درد را
درک نمیکنند
برای من
قابلِ درک نیستند!
آن کس که تو را دید ز خود رَست، حسین!
دل از همه بُگسست و به تو بست، حسین!
غیر از تو چرا یارِ دگر بُگزینیم؟
عشق تو همان کمالِ عشق است، حسین!
از محرم سال ۶۱ هجری قمری تا محرم سال ۱۴۴۶ هجری قمری، دقیقاً ۱۳۸۵ سال گذشته و از پسِ این‌همه سال ــ نزدیک ۱۴ قرن ــ هنوز برای «شهدای دشت کربلا» و در رأس آنها حضرت حسین بن علی (ع) اشک‌ها در سراسر جهان ریخته می‌شود. آیا دلیلی دارد که این واقعه در گسترهٔ این زمان طولانی زنده مانده است؟
محبت حضرت زهرا (س)، که خود محبوب رسول‌الله و محبوب خداوند بوده است، یک مصداق «راه راست» (مستقیم، سریع، بدون کژی و انحراف؛ همان الصراط المستقیمِ مذکور در سورهٔ حمد) است که آدمی را به فطرت الهی خویش می‌رساند. و انسانی که الوهیت درونش بالفعل شده باشد، به وصل الهی رسیده و از زندان نفْس رها شده است. و این خودِ بهشت است.