قَدْ جَاءَكُمْ بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ عَمِيَ فَعَلَيْهَا وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِحَفِيظٍ
به‌راستى نشانه‌های هدایتگری از جانب پروردگارتان براى شما آمده است. پس هر كه به ديدهٔ بصيرت بنگرد به سود خود او و هر كس از سر بصيرت ننگرد به زيان خود اوست؛ و من نگهبان شما نيستم!۱
بادهٔ قرآنی ۶: این جهان پُر از تابلوهای راهنماست! پر از نشانه! خداوند ما را، بدون نشانه‌های هدایت‌کننده، در مسیر زندگی به حال خودمان رها نکرده است.
او هر آن و هر لحظه بصیرت‌ها را به ما نشان می‌دهد. هر آن و هر لحظه! و از هر طریقی که خودش بخواهد.
حال بر ماست که این نشانه‌ها و تابلوهای راهنما را ببینیم یا نه.
اگر ببینیم و مطابق آنها طوری در مسیر حرکت کنیم که نشانگر توجه ما به آن هشدارها و هدایت‌ها باشد (مثل راننده‌ای در جاده که به شیب مسیر و پیچ‌ها و گاردریل و تابلوها توجه می‌کند، یا خلبانی که هم مسیر پیش رو را می‌بیند هم با برج مراقبت در تماس است)، ان‌شاءالله به‌سلامت به سرمنزل مقصود می‌رسیم.
و اگر خودمان را به ندیدن بزنیم، هر اتفاقی برایمان رخ دهد مسئولش خودِ ما هستیم و دیگری (و از جمله خدا) را نمی‌توانیم مقصر بپنداریم.
و خوب است بدانیم که این نشانه‌ها، که یکی از بزرگترینِ آنها وجود خود پیامبر (ص)، کتاب آسمانیِ قرآن و ولیِّ حقِ زنده و حاضر در جهان است، کسی را مجبور به تبعیت از نشانه‌ها نمی‌کنند.
آنها، فقط و فقط هشدار می‌دهند و مسیر را می‌نمایند. تصمیم با خود ماست که در مسیرِ آنها برویم یا نه؛ و این نهایتِ اختیار و آزادی عمل است که خدا به انسان داده است!
▫️علی‌اکبر قزوینی
- انعام: ۱۰۴ ↩︎