قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ

بگو: «اگر به پروردگارم عصيان ورزم، از عذاب روزى بزرگ مى‏ ترسم!»۱

بادهٔ قرآنی ۱۰: وقتی خداوند خودش می‌فرماید که بر خویش رحمت را واجب کرده است۲، چرا باید از او ترسید؟

در واقع خوف از خداوند، خوف از معصیت (ترس از گردن‌کشی) در برابر خداوند است. ترس است از اینکه منِ بنده و مخلوق، نافرمانی خداوندی را کنم که همه‌جوره راه را برای بخشایش باز گذشته و رحمت واسعهٔ خویش را بارها و بارها یادآور شده است. 

این ترس، ترس رشددهنده‌ای است. کسی که این خوف در دلش قرار گیرد، دیگر از دنیا و هر آن‌ چیزی که در یدِ قدرت الهی است، ترس نخواهد داشت. دوستان خدا اینگونه از بندِ هراس و اندوه آزاد می‌شوند.۳

روز بزرگی در پیش است. وعدهٔ خدا حق است و قرار است که پاک از ناپاک جدا شود. نوری باید از ناری تفکیک شود و هر یک به مسیر خود برود. 

هم‌اکنون فرصتی چه‌بسا بسیار اندک باقی مانده تا با جدی گرفتن آیات الهی ــ چه در کتاب وحی، چه در کتاب هستی و چه در کتاب دل خویش ــ از کژراهه‌ها حذر کنیم و قدم به راه راست و مستقیم بگذاریم. 

این فرصت را باید غنیمت شمرد. 

▫️علی‌اکبر قزوینی


  1. انعام: ۱۵ ↩︎
  2. انعام: ۱۲ ↩︎
  3. این مضمون در آیات متعددی از قرآن کریم آمده است، برای نمونه: أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ/ آگاه باشيد كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين می‌‏شوند. (یونس: ۶۲) ↩︎