و آمد از ره آن عید گرامی
همان عیدی که آن را فطر نامی

همان عیدِ شروعِ فصلِ لادن
همان عیدِ پر از عطرِ خوشِ زن

در ماه خدا آن بُتِ عیّار بیاید
کامَت همه در بَطنِ مَهِ یار برآید

آری، رمضان است همان ماهِ رهایی
هر غصّه و اِدبار در این ماه سر آید

ماه رمضان آمده از راه عزیزان
ماه رمضانی است که خود فصل بهاران

ماه خوشِ یاری که جز او یار نداریم
ماه سحر و یاسمن و سوسن و ریحان

ببین لادن سحر را که چه زیباست
چنان زیبا که گویی عین رؤیاست

نه آن رؤیا که خواب است و خیال است
نه آن دلبر که وصلِ او محال است

تو که بیدار هستی اندر این ماه
تماشا کن سحر را در سحرگاه

شب بیست و سه آمد از مَهِ یار
شبی که می‌نگردد هیچ تکرار