عالم ماده تاریخ انقضا دارد، اما عالم روح جاودان است. و آدمی نیز، که از ترکیبِ گِل و دِل ــ خاکِ زمینی و روحِ آسمانی ــ آفریده شده، تابع قوانین هر دو عالم است. پس جسم زمینی او، هرقدر هم بتواند عمر آن را طولانی کند ــ که با پیشرفت دانش و بهداشت قابل انجام است ــ سرانجام خواهد مُرد. و نهایتِ زندگی در عالم ماده یا در کالبد خاکیِ بشری را فقط خداوند می‌داند.

زمانی دراز سپری شد و آدمی چیزی نبود. اصلاً ذکر و یاد آدمی در عالم هستی نمی‌رفت؛ هرچند گوهر وجود او که همان نور محمدی است، اول چیزی است که خداوند خلق کرد. 

جهان به نور محمدی روشنی یافت، اما دوره‌های مختلفی با شرایط متفاوت در کائنات سپری شد تا…