در یادداشتی دیگر، از این گفتیم که شب قدر چه ماهیت و کیفیتی دارد؛ هرچند کسی جز انسان کامل به درک حقیقتِ این شب نمی‌تواند رسید. با‌این‌حال، «آب دریا را اگر نتوان کشید/ هم به‌قدر تشنگی باید چشید.» در یادداشت حاضر قصد داریم با همین رویکرد، تلاش کنیم تا ان‌شاءالله دریابیم از میان همهٔ دعاهایی که در این شبِ پُرقدر می‌توان به درگاه الهی داشت، بهترینِ آنها چه دعایی است. 

رمضان بیش از آنکه یک ماه (یک بازهٔ زمانی) باشد، یک کیفیت وجودی است. در این کیفیتِ وجودی، حجاب‌های حائل میان انسان و حقیقت، میان دنیا و آخرت، میان باطن و ظاهر، میان این جهان و عالم غیب نازک‌تر می‌شود و امکان اتصال با عالم بالا سهل‌تر از همیشه خواهد بود. بنابراین کسانی که در اوقات دیگر سال نیز چنان اتصالی دارند می‌شود گفت که در کیفیت رمضانی به سر می‌برند.

رمضان یک سلوکِ تمام‌عیار است. ماه رمضان آغاز شده است. برای اینکه قدر این ماه پُربرکت را بیش از پیش بدانیم، پیشنهاد می‌کنم همین امشب دعای وداع با این ماه را بخوانیم. بخوانیم تا ببینیم اندک‌زمانی دیگر، چه ماهی را پشت سر گذاشته‌ایم و سالی دیگر باید منتظر بمانیم تا اگر عمری باشد، رمضانی دیگر را درک کنیم.

تا دیر نشده برای خودت یاری برگزین! آدمی بی‌دلدار و محبوب نمی‌تواند این جهان را از سر بگذراند. یارِ خوب، همان همدمِ همدلی است که یار و یاور انسان در سختی و آسانی و در همهٔ اوقات زندگی است. او به انسان کمک می‌کند در روزهای تاریک و شب‌های گرفته نمانَد و از آنها عبور کند، و حضور او در روزهای روشن و شب‌های پُرستاره، نهایتِ لذت را برای آدمی ممکن می‌سازد. یار و محبوب، رنگی از شادی را به زندگی می‌پاشد و طعمی از عشق را به زندگی می‌دهد که هیچ‌چیز را نمی‌توان جایگزین آن کرد. اما انسان کدام یار را باید برگزیند تا پس از چندی احساس نکند که مغبون شده است؟